Oldukça yoğun bir katılımın gerçekleştiği yağmur duamız sebebiyle acaba bu tür geleneklerimiz gelecekte unutulur mu diye endişe ettim. Duaya katılanlar çocuklarını da yanlarında getirmişlerdi ve o çocuklar gönüllerince koşup oynadılar, Kur’an-ı Kerim, İlahiler, dualar dinlediler ve bunların toplu halde yapılışına şahit oldular. Tıpkı benim yıllar önce yağmur dualarının yapıldığı DEDE deki yağmur duasını ve o sırada köylülerin kendi aralarında oluşan samimi görüntüleri unutamadığım gibi bu çocuklarımızda böyle etkinlikleri ve gelenekleri unutmayacaklardır diye düşünüyorum.

   Zaman zaman bu tür etkinliklere çocukları ve yaşlıları getirmekten imtina ediyoruz, ya rahat durmazlarsa ya insanları rahatsız ederlerse diye. Varsın çevreyi çocuklar rahatsız etsinler, varsın dua, namaz ve yemek esnasında koşup oynasınlar, bu hareketler asla ve asla rahatsızlık verici hareketler olarak görülmemeli tam aksine bu çocuklarımızın daha sonra bu tür etkinliklerde görev almalarını ve bir sonrakini iple çeker hale gelmelerini sağlamanın alt yapısını yapmışız gibi düşünmeliyiz. Çünki bu çocuklarımız ancak böylelikle toplum içinde nasıl davranacaklarını ve geleneklerimizi öğrenebileceklerdir. Bazen bir kısım ihtiyarlarımız da çocukları gereksiz yere azarlıyorlar, onları yanlarından kovuyorlar. Ama aynı kişiler kendi torunlarını veya çocuklarını omuzlarında taşıyıp bundan da son derece memnu olduklarını hissettiriyorlar.  Halbuki azarladıkları, kovdukları çocuklar da birileri için aynı şeyi ifade ediyor ve o çocuklar da büyüyüp yetişinceye kadar ne görürlerse onu öğrenecekler.

   Bu ve benzeri geleneklerimizi yaşatmak için elimizden gelen çabayı göstermeliyiz, çünki bizi biz yapan şeyler bunlardır. Çocuklarımıza güzel geleneklerimizi aktarmak ve bununla ilgili çaba sarfetmek hepimizin görevidir. 02 Mayıs 2016 Konya